Vermist
Door: Lonneke
Blijf op de hoogte en volg Lonneke
24 Februari 2014 | Tanzania, Dodoma
Documentaire makers uit Nederland mailen mij op maandag om nog wat extra informatie te krijgen over de dove kinderen op onze school. Donderdag ochtend hoor ik van het schoolhoofd dat er een nieuw jongetje op school is, genaamd Maganga. Maganga's ouders hebben hem opgesloten omdat hij doof is. Want wat moet je anders met een doof kind? Maganga is 8 jaar oud, hij is eenzaam, bang voor alles en iedereen, misbruikt, mishandeld, geïsoleerd en vertrouwt niemand.
Ik schrijf gelijk de informatie op en bedenk me dit gauw te gaan mailen naar de documentaire makers.
Vrijdag ochtend.
De kinderen lopen na de pauze terug naar hun lokaal en ik geef er een aantal een aai over de bol. Niet wetende dat Maganga langs me loopt, geef ik ook hem een aai over de bol. Het jochie duik ineen, raakt volkomen in paniek en loopt van me weg. Mama Moshi maakt een gebaar van een vies ruikende poepbroek en op dat moment zie en ruik ik het ook. Hij heeft in zijn broek gepoept.
Het schoolhoofd vertelt mij dat hij bang is voor het toilet hok en serieus overal plast en poept behalve op het toilet.
Een uurtje later.
Mama Latti - de leerkracht van de jongste groep - moet met een aantal kinderen naar het ziekenhuis, omdat een Malaria mug weer lekker een aantal kindjes heeft geprikt. Ik stap uit mijn kantoortje en neem me maar voor om haar klas over te nemen, aangezien niemand verder wat onderneemt en de kinderen anders de hele ochtend alleen zitten.
Ik weet dat Maganga in haar klas zit, maar ik zie hem nergens. Aan de gebaren van de kinderen merk ik dat ze hem kwijt zijn en dat hij ergens buiten zou moeten rondlopen.
Ik zet de kinderen aan het werk en loop naar buiten om Maganga te gaan zoeken. Roepen heeft geen zin en ik ben dus een flinke tijd rond de school aan het lopen. Ik vind hem uiteindelijk starend op een steen achter een van de lokalen. Stap voor stap loop ik langzaam naar hem toe en probeer ik zijn hand te pakken. Dit accepteert hij. Na een poosje staat hij op en loopt hij hand in hand met me mee. Het gevolg daarvan is, dat hij mijn hand niet meer wil loslaten.
Ik word misselijk van zijn poeplucht en besluit hem mee te nemen naar de jongenskamer waar ik hem eerst een andere broek aantrek. Ik zal de details besparen...
Terug in de klas zet ik hem op een matje naast de andere kinderen. Hij schuift zich dichter naar mij toe, weg bij de andere kinderen.
We ontdekken wat voor gekke dingen je allemaal met bier dopjes kan doen, alle kinderen doen net zo gek als ik, maar Maganga blijft verschuift zijn matje naar een hoekje. Ik leer ze daarna spelenderwijs wat nieuwe kleuren aan. Ik pak uiteindelijk een knuffel papegaai waarmee de kinderen nieuwe kleuren kunnen aanwijzen. Na een poosje komen daar nog twee papegaaien bij en de kinderen worden wat drukker. Ze spelen met de papegaaien en rennen kris kras door de klas naar alle kleuren die ze zien.
Maganga zit nog steeds op zijn matje. Hij ontwijkt oogcontact en gaat pas staan als het hem echt te druk wordt en de kinderen ook om mij heen rennen. Hij grijpt naar mijn hand en sleurt me mee naar de deur.
En op dat moment gaan er zo veel gedachten door mijn hoofd... Dit is echt een groot probleem. Een flink getraumatiseerd, mishandeld en misbruikt kind wat mij wil behoeden voor zogenaamd gevaar.
Ik zet de kinderen weer aan het werk en neem hem mee naar buiten. Even frisse lucht en rust om hem heen. Ik hoef nergens naartoe te lopen, want ik word vanzelf meegenomen aan de hand. We komen uiteindelijk bij het voetbalveldje uit. Totaal met een leeg hoofd sta ik daar en bedenk ik me wat te doen... Het enige wat telkens door mijn hoofd schiet, is dat ik een manier moet vinden om hem te laten zien dat hij is goed zit en dat het hier veilig is voor hem.
Zonder enig idee waarom begin ik een beertje te tekenen in het zand. Ik neem hem mee naar wat steentjes en samen vullen we de lijnen van het beertje in. Hij begrijpt gelijk wat de bedoeling is. +1 voor Maganga.
Het begint te spetteren dus ik neem hem mee richting het kantoortje, in de hoop dat de kinderen nog steeds rustig in de klas aan het werk zijn. Voor het kantoortje bevindt zich een grote kale ruimte waar ik hem op de grond laat zitten. Ik pak wat spelletjes en kleurtjes en probeer hem te laten tekenen of te laten spelen. Bij alles wat ik hem aangeef, deinst hij eerst naar achter, ontwijkt hij het oogcontact en pakt hij uiteindelijk met een neerbuigend hoofd iets aan.
Lunchtijd.
Ik neem hem aan de hand mee naar de eetzaal. Hij krijgt een bord van de kokkin en zonder aan te sluiten in de rij loopt hij gelijk naar de pan rijst. De kokking duwt hem opzij, hij duikt ineen en loopt weg. Ze pakt hem bij zijn arm en gebaart dat hij eerst zijn handen moet wassen. Hij staat voor haar, zij een beetje voorovergebogen voor hem en ze wijst over zijn schouder heen naar de kraan. Foute boel. Maganga voelt zicht bedreigd, duik nogmaals ineen tranen over zijn wangen en hij vlucht met zijn bord een hoekje in. Ik gebaar - met een brok in mijn keel - onze dove kokkin dat ze voorzichtig moet zijn met Maganga en leg haar de situatie uit. Dit begrijpt ze. Ze zet hem vervolgens liefkozend in de rij. Hij krijgt een bord vol rijst en bonen en eet alsof hij nog nooit gegeten heeft. Ik heb nog nooit zo'n verschrikkelijk bang kind gezien.
Na schooltijd.
Maganga sleurt me weer mee naar het voetbalveldje. Prince, Jackson en Tony Blair (ja i know, zo heet hij echt) komen ook en verwachten van mij dat ik weer met ze ga spelen. Zoals altijd na schooltijd. Een beetje dollen, achter elkaar aanrennen, op mijn nek zitten of wat spelen met een bal. Zodra ik achter Tony Blair begin te rennen en hem wat porretjes in zijn buik geef, flipt Maganga hem volledig. Hij maakt een angstig geluid, ik zou met geen woorden kunnen omschrijven hoe dat klinkt. Hij pakt mijn arm en trekt me weg van de kinderen. Ik probeer hem gerust te stellen, maar zo makkelijk is dat nog niet. Hij zit letterlijk vast aan mijn hand en wil no way loslaten.
Na een poosje met Maganga aan mijn hand te hebben rondgelopen, moet ik echt terug naar huis. Ik weet nog niet hoe, maar ik zou hem toch echt hier moeten achter laten. Ik bedenk me gewoon rustig naar het hek te lopen en naar iedereen te zwaaien. Mooi niet. Maganga stort zich op me en klampt zich aan me vast.
Fack. Diepe zucht. Wat moet ik nou?
Ik rijk hem Prince zijn handje aan, om hem te laten weten dat hij de andere kindjes kan vertrouwen. Geen geluk, hij rukt zich los en grijpt naar mijn arm. Ik loop met hem naar een bankje waar ik hem laat zitten. Ik ga naast hem zitten. Zo zitten we een tijdje. Ik pak uiteindelijk zijn hand en de hand van Prince. Maganga verblikt of verbloost niet en staart gewoon voor zich uit. Zodra Tony Blair en Jackson zich er bij voegen, sta ik op en laat ik een van die jongens op mijn plek zitten.
Maganga staart nog steeds voor zich uit. Nu hij niet kijkt zie ik de kans om snel naar het hek te lopen. Met tranen in mijn ogen verlaat ik het terrein en zie ik dat kleine Prince ondertussen Maganga's knie aait.
Fingers crossed en ik hoop op het beste. Hij zit daar veillig en goed, hij weet het alleen zelf nog niet.
Dat hij zaterdagochtend is weggelopen, krijg ik vandaag - maandag - pas te horen. We zetten gelijk een grote zoekactie in.
Terwijl leerkrachten in de omgeving zoeken, genaamd Kisasa, besluit ik als een gek terug te gaan naar de stad om een foto van hem te printen. De idiote daladala neemt nog even lekker een omweg, omdat ik zo'n haast heb en de chauffeur wil na mijn verhaal wel mijn nummer hebben. Niet zodat hij kan bellen als hij het kind ziet, maar gewoon om in contact te blijven met deze blonde mzungu. Bedankt voor je hulp, vriend.
In de stad met taxichauffeur Steve gelijk naar de Victory Bookshop om zijn foto te printen. Daarna slenter ik als een kip zonder kop door de stad en zie ik alleen maar die arme Maganga voor me. Hopeloos en alleen. Zonder eten, zonder onderdak, zonder vertrouwen. Al bijna drie dagen op de vlucht.
Ik tref Mama Faustina aan op een plein en geef haar ook wat foto's. Zij gaat terug naar Kisasa en laat de lokale radio zijn vermissing doorgeven.
Ik bel Noël, de buurman die overal contacten heeft en hij gaat voor mij naar het politie bureau. Niet dat die wat zullen doen, maar it is worth a try.
Eigenaar van Aroma Garden, Farhad, vraagt ondertussen om foto's zodat hij ze naar zijn vrienden bij de televisie kan doorsturen en ik bedenk me dat mijn vrienden bij het parlement misschien ook nog wel te hulp kunnen schieten. Ik probeer wat ik kan. Ik weet dat ik me niet schuldig moet voelen, maar toch bekruipt dat gevoel me zo nu en dan. Hij vertrouwde me en ik liet hem daar achter. Het kon niet anders, ik weet het, maar het doet gewoon echt pijn in mijn hart wetende dat hij zich zo ongelukkig, angstig en eenzaam voelt.
Ik had niet meer kunnen doen dan ik al deed, probeer ik me nu maar te bedenken. Er gaat van alles door mijn hoofd, maar het is nu afwachten...
...en hopen dat het niet te laat is.
Ik schrijf gelijk de informatie op en bedenk me dit gauw te gaan mailen naar de documentaire makers.
Vrijdag ochtend.
De kinderen lopen na de pauze terug naar hun lokaal en ik geef er een aantal een aai over de bol. Niet wetende dat Maganga langs me loopt, geef ik ook hem een aai over de bol. Het jochie duik ineen, raakt volkomen in paniek en loopt van me weg. Mama Moshi maakt een gebaar van een vies ruikende poepbroek en op dat moment zie en ruik ik het ook. Hij heeft in zijn broek gepoept.
Het schoolhoofd vertelt mij dat hij bang is voor het toilet hok en serieus overal plast en poept behalve op het toilet.
Een uurtje later.
Mama Latti - de leerkracht van de jongste groep - moet met een aantal kinderen naar het ziekenhuis, omdat een Malaria mug weer lekker een aantal kindjes heeft geprikt. Ik stap uit mijn kantoortje en neem me maar voor om haar klas over te nemen, aangezien niemand verder wat onderneemt en de kinderen anders de hele ochtend alleen zitten.
Ik weet dat Maganga in haar klas zit, maar ik zie hem nergens. Aan de gebaren van de kinderen merk ik dat ze hem kwijt zijn en dat hij ergens buiten zou moeten rondlopen.
Ik zet de kinderen aan het werk en loop naar buiten om Maganga te gaan zoeken. Roepen heeft geen zin en ik ben dus een flinke tijd rond de school aan het lopen. Ik vind hem uiteindelijk starend op een steen achter een van de lokalen. Stap voor stap loop ik langzaam naar hem toe en probeer ik zijn hand te pakken. Dit accepteert hij. Na een poosje staat hij op en loopt hij hand in hand met me mee. Het gevolg daarvan is, dat hij mijn hand niet meer wil loslaten.
Ik word misselijk van zijn poeplucht en besluit hem mee te nemen naar de jongenskamer waar ik hem eerst een andere broek aantrek. Ik zal de details besparen...
Terug in de klas zet ik hem op een matje naast de andere kinderen. Hij schuift zich dichter naar mij toe, weg bij de andere kinderen.
We ontdekken wat voor gekke dingen je allemaal met bier dopjes kan doen, alle kinderen doen net zo gek als ik, maar Maganga blijft verschuift zijn matje naar een hoekje. Ik leer ze daarna spelenderwijs wat nieuwe kleuren aan. Ik pak uiteindelijk een knuffel papegaai waarmee de kinderen nieuwe kleuren kunnen aanwijzen. Na een poosje komen daar nog twee papegaaien bij en de kinderen worden wat drukker. Ze spelen met de papegaaien en rennen kris kras door de klas naar alle kleuren die ze zien.
Maganga zit nog steeds op zijn matje. Hij ontwijkt oogcontact en gaat pas staan als het hem echt te druk wordt en de kinderen ook om mij heen rennen. Hij grijpt naar mijn hand en sleurt me mee naar de deur.
En op dat moment gaan er zo veel gedachten door mijn hoofd... Dit is echt een groot probleem. Een flink getraumatiseerd, mishandeld en misbruikt kind wat mij wil behoeden voor zogenaamd gevaar.
Ik zet de kinderen weer aan het werk en neem hem mee naar buiten. Even frisse lucht en rust om hem heen. Ik hoef nergens naartoe te lopen, want ik word vanzelf meegenomen aan de hand. We komen uiteindelijk bij het voetbalveldje uit. Totaal met een leeg hoofd sta ik daar en bedenk ik me wat te doen... Het enige wat telkens door mijn hoofd schiet, is dat ik een manier moet vinden om hem te laten zien dat hij is goed zit en dat het hier veilig is voor hem.
Zonder enig idee waarom begin ik een beertje te tekenen in het zand. Ik neem hem mee naar wat steentjes en samen vullen we de lijnen van het beertje in. Hij begrijpt gelijk wat de bedoeling is. +1 voor Maganga.
Het begint te spetteren dus ik neem hem mee richting het kantoortje, in de hoop dat de kinderen nog steeds rustig in de klas aan het werk zijn. Voor het kantoortje bevindt zich een grote kale ruimte waar ik hem op de grond laat zitten. Ik pak wat spelletjes en kleurtjes en probeer hem te laten tekenen of te laten spelen. Bij alles wat ik hem aangeef, deinst hij eerst naar achter, ontwijkt hij het oogcontact en pakt hij uiteindelijk met een neerbuigend hoofd iets aan.
Lunchtijd.
Ik neem hem aan de hand mee naar de eetzaal. Hij krijgt een bord van de kokkin en zonder aan te sluiten in de rij loopt hij gelijk naar de pan rijst. De kokking duwt hem opzij, hij duikt ineen en loopt weg. Ze pakt hem bij zijn arm en gebaart dat hij eerst zijn handen moet wassen. Hij staat voor haar, zij een beetje voorovergebogen voor hem en ze wijst over zijn schouder heen naar de kraan. Foute boel. Maganga voelt zicht bedreigd, duik nogmaals ineen tranen over zijn wangen en hij vlucht met zijn bord een hoekje in. Ik gebaar - met een brok in mijn keel - onze dove kokkin dat ze voorzichtig moet zijn met Maganga en leg haar de situatie uit. Dit begrijpt ze. Ze zet hem vervolgens liefkozend in de rij. Hij krijgt een bord vol rijst en bonen en eet alsof hij nog nooit gegeten heeft. Ik heb nog nooit zo'n verschrikkelijk bang kind gezien.
Na schooltijd.
Maganga sleurt me weer mee naar het voetbalveldje. Prince, Jackson en Tony Blair (ja i know, zo heet hij echt) komen ook en verwachten van mij dat ik weer met ze ga spelen. Zoals altijd na schooltijd. Een beetje dollen, achter elkaar aanrennen, op mijn nek zitten of wat spelen met een bal. Zodra ik achter Tony Blair begin te rennen en hem wat porretjes in zijn buik geef, flipt Maganga hem volledig. Hij maakt een angstig geluid, ik zou met geen woorden kunnen omschrijven hoe dat klinkt. Hij pakt mijn arm en trekt me weg van de kinderen. Ik probeer hem gerust te stellen, maar zo makkelijk is dat nog niet. Hij zit letterlijk vast aan mijn hand en wil no way loslaten.
Na een poosje met Maganga aan mijn hand te hebben rondgelopen, moet ik echt terug naar huis. Ik weet nog niet hoe, maar ik zou hem toch echt hier moeten achter laten. Ik bedenk me gewoon rustig naar het hek te lopen en naar iedereen te zwaaien. Mooi niet. Maganga stort zich op me en klampt zich aan me vast.
Fack. Diepe zucht. Wat moet ik nou?
Ik rijk hem Prince zijn handje aan, om hem te laten weten dat hij de andere kindjes kan vertrouwen. Geen geluk, hij rukt zich los en grijpt naar mijn arm. Ik loop met hem naar een bankje waar ik hem laat zitten. Ik ga naast hem zitten. Zo zitten we een tijdje. Ik pak uiteindelijk zijn hand en de hand van Prince. Maganga verblikt of verbloost niet en staart gewoon voor zich uit. Zodra Tony Blair en Jackson zich er bij voegen, sta ik op en laat ik een van die jongens op mijn plek zitten.
Maganga staart nog steeds voor zich uit. Nu hij niet kijkt zie ik de kans om snel naar het hek te lopen. Met tranen in mijn ogen verlaat ik het terrein en zie ik dat kleine Prince ondertussen Maganga's knie aait.
Fingers crossed en ik hoop op het beste. Hij zit daar veillig en goed, hij weet het alleen zelf nog niet.
Dat hij zaterdagochtend is weggelopen, krijg ik vandaag - maandag - pas te horen. We zetten gelijk een grote zoekactie in.
Terwijl leerkrachten in de omgeving zoeken, genaamd Kisasa, besluit ik als een gek terug te gaan naar de stad om een foto van hem te printen. De idiote daladala neemt nog even lekker een omweg, omdat ik zo'n haast heb en de chauffeur wil na mijn verhaal wel mijn nummer hebben. Niet zodat hij kan bellen als hij het kind ziet, maar gewoon om in contact te blijven met deze blonde mzungu. Bedankt voor je hulp, vriend.
In de stad met taxichauffeur Steve gelijk naar de Victory Bookshop om zijn foto te printen. Daarna slenter ik als een kip zonder kop door de stad en zie ik alleen maar die arme Maganga voor me. Hopeloos en alleen. Zonder eten, zonder onderdak, zonder vertrouwen. Al bijna drie dagen op de vlucht.
Ik tref Mama Faustina aan op een plein en geef haar ook wat foto's. Zij gaat terug naar Kisasa en laat de lokale radio zijn vermissing doorgeven.
Ik bel Noël, de buurman die overal contacten heeft en hij gaat voor mij naar het politie bureau. Niet dat die wat zullen doen, maar it is worth a try.
Eigenaar van Aroma Garden, Farhad, vraagt ondertussen om foto's zodat hij ze naar zijn vrienden bij de televisie kan doorsturen en ik bedenk me dat mijn vrienden bij het parlement misschien ook nog wel te hulp kunnen schieten. Ik probeer wat ik kan. Ik weet dat ik me niet schuldig moet voelen, maar toch bekruipt dat gevoel me zo nu en dan. Hij vertrouwde me en ik liet hem daar achter. Het kon niet anders, ik weet het, maar het doet gewoon echt pijn in mijn hart wetende dat hij zich zo ongelukkig, angstig en eenzaam voelt.
Ik had niet meer kunnen doen dan ik al deed, probeer ik me nu maar te bedenken. Er gaat van alles door mijn hoofd, maar het is nu afwachten...
...en hopen dat het niet te laat is.
-
24 Februari 2014 - 13:34
Amy:
Ah lobo. Sterke dappere vriendin van mij. Ik begrijp je gevoel volledig. Je bent een kanjer en inderdaad even de soort van waak engel over dit jongetje. Ik duim vanuit hier heel hard mee. Denk aan jou en Maganga.
Topper hou van jou! X -
24 Februari 2014 - 14:50
Yvonne:
Lieve Lobo, wat een verhaal en wat heb je je best gedaan om het vertrouwen van Maganga te winnen. Ik hoop dat jullie hem gauw vinden. Heel veel sterkte met het zoeken naar Maganga.
Dikke kus mam -
24 Februari 2014 - 15:42
Roy Kessler:
Lieve Lon,
Geemotioneerd je verhaal gelezen. Wij doen elkaar in deze wereld wat aan .... Hopelijk is Maganga inmiddels terecht, maar je hebt jezelf niets te verwijten, wat er ook gebeurt.
Helaas dit keer dus niet zo'n mooi verhaal, maar wel over iets dat ook bestaat, en meer dan wij ons bewust zijn.
Veel sterkte met de dingen die komen gaan, en ik wens je volgende keer weer een mooi verhaal toe.
Ook van Carol, een hartelijke groet,
Besos y Abrazos,
Oom Roy -
24 Februari 2014 - 15:43
Roy Kessler:
Lieve Lon,
Geemotioneerd je verhaal gelezen. Wij doen elkaar in deze wereld wat aan .... Hopelijk is Maganga inmiddels terecht, maar je hebt jezelf niets te verwijten, wat er ook gebeurt.
Helaas dit keer dus niet zo'n mooi verhaal, maar wel over iets dat ook bestaat, en meer dan wij ons bewust zijn.
Veel sterkte met de dingen die komen gaan, en ik wens je volgende keer weer een mooi verhaal toe.
Ook van Carol, een hartelijke groet,
Besos y Abrazos,
Oom Roy -
24 Februari 2014 - 16:04
Gerda Kos:
Jeetje, wat een verhaal weer. Tranen in mijn ogen...... Wat een moeilijke beslissing om hem achter te laten maar idd. je kon niet anders. Denk aan je en hoop dat hij al gevonden is of gauw gevonden wordt. X x x x x x -
24 Februari 2014 - 20:47
Rob:
Lieve Lonnie,
Zeer heftig verhaal, helaas, zoals Roy ook al schrijft iets wat bestaat. Maar zoals iedereen zegt je hebt je best gedaan en doet dat nog!
Je moet je zelf niets verwijten, je kan nu eenmaal niet alle ellende indeze wereld op je schouders nemen.
Hou je sterk en wij duimen dat Maganga terug komt,
zoen,
Rob -
25 Februari 2014 - 01:06
Pat:
Hi liefie,
Vandaag beetje een kut dag gehad hier in het LUMC maar ik zal de details voor hier besparen. Wat een ongelovelijk verdrietig verhaal kom je nu mee. Ik kan echt niet begrijpen waarom mensen zo wreed tegen elkaar kunnen zijn. Slaat echt totaal nergen op. Werd er kwaad verdrietig en misselijk van tegelijk. Ik hoop dat jullie/ zij dat jochie snel zullen vinden en hem enigzins het vertrouwen kunnen geven dat er ook echt goede mensen zijn. Stuur die maar hiernaartoe, mogen ze ruilen met het leed wat ik hier allemaal heb meegemaakt. Sorry ben gewoon beetje boos denk ik. Hoop dat jouw volgende berichtje weer wat luchtiger zal zijn. Kop op lief, doe ik ook. Jij bent echt goed bezig daar. M'n complimenten. Dikke knuffel. X -
05 Maart 2017 - 18:18
Stefan Platteau:
beste Lonnie, geen idee of je dit ooit nog leest maar ik zag de reactie van Roy Kessler (je oom?). Ik heb hem jaren geleden leren kennen in tanzania en wil hem graag contacteren.
DANK -
05 Maart 2017 - 19:27
Lonneke:
Hi Stefan,
Ik hoop ook dat u deze reactie te lezen krijgt. Roy Kessler is de oom van mijn vriendin Amy. Haar email adres is kessler.amy@hotmail.com
Via haar kunt u Roy Kessler bereiken, of misschien leest hij zelf uw reactie wel.
Groetjes Lonneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
