Tit

TIT ‘This is Tanzania’
Aldus Mister Kennedy, het hoofd van de school. Elke keer als we op school komen worden we uitbundig begroet door deze vriendelijke bijzondere man. Is het de ene keer met ‘Welcom, thies ies Tanzania’ is het de andere keer ‘Yes, so oehh, thies ies Tanzania.’ Een man met oog voor de school en zeker een groot hart voor de kinderen. Door zijn diep liggende rimpels in zijn voorhoofd is het ook nog eens een fantastische, soms lachwekkende verschijning. We kwamen er achter dat we veel aan jullie vertellen over het schooltje en de kinderen, maar jullie eigenlijk nooit aan het schooltje hebben ‘voorgesteld’ dus bij deze. In het filmpje een rondleiding op de school!

De uitspraak ‘This is Tanzania’ horen we vaak. Het is zoals je het ziet en zo gaan de dingen nou eenmaal hier. Heerlijk. Al 6 weken onderweg en we hebben het nog onwijs naar ons zin. De weken vliegen voorbij en we maken weer van alles mee.
Doordat we ons vaste plekje hebben, bouwen we ook een sociale kring op. Aroma Garden Café, heerlijke koffie en verse juices en twee eigenaren die leuke geslaagde feestjes kunnen geven. Farhad en zijn vrouw hebben ons mee genomen naar de Simba Hill, een prachtige beklimming van een berg die je op de top uitzicht geeft over heel Dodoma en zelfs omstreken. Waanzinnig! Een geweldige ervaring.
Dan zijn daar nog de Italiaanse meiden, Francesca die hier al anderhalf jaar woont en werkt. Een heerlijke verschijning, mooi Italiaans en zo zen en gek als een deur. En Camilla die hier ook twee maanden heeft gewerkt. Meiden avondje, met maskertjes, pedicure en heerlijk Italiaans eten. Tel daar , de zo gek als een deur, Engelse Maria bij op en je hebt een geweldig avond. Francesca heeft zich overigens een eigen chauffeur aangemeten. Isaac, een Tanzaniaan die haar op haalt en brengt op zijn piki piki wanneer ze wilt. Geweldig!
Maria geeft les op de Internationale school. De Canon Andrea Mwaka. Daar kennen wij ook weer goodlooking Rob Candy (jawel Candy... alsof het zo heeft moeten zijn) van. Het hoofd van deze school WJ (spreek op zijn Engels uit Washington Jones.) nam ons mee naar een camp van deze school. Dit camp speelde zich af bij de Climax club, een plek waar gezwommen en gegeten kan worden met een geweldig uitzicht. Fantastisch om mee te maken, kinderen uit verschillende delen van de Wereld, die Engels spreken en met elkaar warme banaan met chocolade oppeuzelen rond om het kampvuur.

Uiteraard hoort bij ons sociale leven ook David, inmiddels terug gekeerd van zijn congres en bracht de mooie Erlene met zich mee. Op de zelfde dag kwam ook Simon aan. Een piloot van beroep, woonachtig op Sicillie. Hij komt hier twee weken klussen en bouwen o.a. aan het WanaZiwi gebouw, waar wij dan echt hopen ook eens mee te kunnen gaan starten. Simon was zo lief om vanuit Nederland wat spulletjes voor ons mee te nemen. Wij hadden snel onze mama’s ingeschakeld voor wat extra kleding (voor al die feestjes wil je nu toch wel eens een jurkje aan) en dingetjes voor hier. Heel lief!
David heeft Erlene en ons meegenomen naar het psychiatrisch ziekenhuis waar hij en Annet werken. Hier kregen we een rondleiding over het immens grote terrein. We hebben de mannen en vrouwen afdelingen bezocht voor lang verblijf. Ook hebben we de cellen gezien waar patiënten worden gehuisvestigd die net zijn binnen gebracht, maar nog te agressief zijn om tussen de andere te mogen zitten. We kregen een uitgebreide rondleiding van alle doktoren en medewerkers. Ontzettend indrukwekkend en een totaal nieuwe Wereld voor ons. Bij de vrouwen met kinderen afdeling lag een vrouw die daar is binnengekomen met haar toen nog baby, die nu inmiddels twee jaar is en dus in deze inrichting is opgegroeid. Een zevenjarig jongetje wat daar verblijft omdat het nergens heen kan wat een zo groot drama heeft meegemaakt dat hij er waarschijnlijk nooit meer overheen komt. Toen hij 5 was heeft hij zijn baby broertje vermoord en zit sindsdien opgesloten en kan niks meer zeggen. Een jonge vrouw die door een epileptische aanval in het vuur gevallen is en bijna volledig verbrand is.
Een naar en misselijkmakend gevoel bekroop ons. Zo bijzonder waar we rond liepen maar tegelijkertijd ook zo verschrikkelijk en confronterend. Mannen en vrouwen uit heel Tanzania, uit alle lagen van de bevolking. Een jongen die verschrikkelijk goed Engels kan en rondleidingen gaf bij de Kilimanjaro, maar een ongeluk heeft gehad, daardoor verslaafd is geraakt en in psychoses terecht is gekomen. Echt onvoorstelbaar en toch allemaal even vriendelijk en allemaal gedag zeggen. De hele dag liggen ze op de grond, want ze zijn plat gespoten dat er niks uit ze komt. Iets waar David ook van baalt en graag anders zou willen zien. De patiënten worden te hoog gedoseerd. Na de rondleiding en een interessante les van David op dit terrein, werden we meegenomen naar de gevangenissen voor psychiatrische patiënten. Deze zitten hier omdat ze ten eerste een misdaad zijn begaan maar ten tweede dus ook psychische problemen hebben gekregen. David vertelde ons dat er vaak geprobeerd wordt liever in deze gevangenis te komen dan in de ‘normale’ daar de omstandigheden hier vaak nog ietsjes beter zijn. Ook hier weer afdelingen bij de mannen voor de agressievelingen of diegene die net zijn binnengekomen. Naakt, schreeuwend, maar ook vrolijk tegelijkertijd. Een jongen die zwaar psychotisch is en een gat in zijn kop heeft, wat weliswaar afgeplakt zit, maar wat hij er telkens af trekt, zo konden ook wij zien wat een leed er verscholen zat achter zijn pleister.
Wetende dat we de vrouwen gevangenis betraden en dat 99% hier zit omdat ze iemand vermoord hebben en 1% procent omdat ze iets gestolen hebben, was even slikken, maar ook zo indrukwekkend.
Totale rust heerst er in beide gevangenissen, dit waarschijnlijk omdat ze zo zijn plat gespoten dat ze niet anders kunnen.
Een ervaring die wij ontzettend mooi en bijzonder vonden. Daar wij totaal niet uit de Wereld van psychiatrie komen. Aan het eind van het bezoek waren wij dan ook behoorlijk emotioneel en mentaal ontdaan. Beelden die voor altijd op ons netvlies zullen blijven branden.

En zo bezoek je iets ongelooflijks indrukwekkend wat je weer met beide benen op de grond zet en zo organiseer je met al het gedoneerde geld van familie en vrienden een heus schoolreisje.
Met al het geld wat we hebben ingezameld hebben we niet alleen nieuwe schoolspullen kunnen kopen, we konden ook een groot uitje plannen.
Daar gingen we dan met alle 90 man, kinderen en leerkrachten, opgepropt in een Daladala op weg naar de Climax om daar te gaan zwemmen. De kinderen waren in extase. Met een oversized shirt en broekje sprongen de eerste stoere het water in. Veilig aan de kant waar ze konden staan, hangend langs de kant en toch ook hier en daar echte zwemmers. Weliswaar zelf aangeleerd, maar zo fantastisch. Een en al glimlachen op het gezicht. De kleintjes in het ondiepe badje. En jawel na een tijdje kwamen ook de leerkrachten het water in. Zouden dat dan toch de invloeden zijn van die gekke wazungu’s die gekke bommetjes en duiken maken? Na al dat zwemmen was het tijd voor een lekkere koude soda. Ook hier weer het besef dat een colaatje niet zo vanzelfsprekend is voor deze kinderen. En daar kwam de lunch, even geen ugali, maar chipsie met kip! Een bord vol met lekkers en daar zaten ze te smullen en te lachen. Ja, met dove kinderen is er niet veel geluid, maar het was nu echt helemaal stil. Genieten. Watertje uit de fles en eens niet uit de kraan. Voldaan. Voldaan is het juiste woord wat deze dag omschreef. Toen iedereen weer veilig in de bus zat opgepropt en een paar kinderen werden opgehaald door hun ouders (zoooo fijn dat sommige nog ouders hebben, elke keer weer een opluchting) begon ons verwerkingsproces weer. Ik kon het even niet meer droog houden, daar het besef weer kwam hoe bijzonder het was wat we zojuist hadden georganiseerd. Een high five met Lon en ook een tevreden Robin gingen we op weg naar huis. Foto’s en filmpjes kijken. En ja, ons gevoel word beschreven op deze foto’s en in deze filmpjes. Zo fijn om dit te hebben mogen doen voor en met de kinderen en dat allemaal dankzij de inzet van Ghanana, die het geregeld heeft, Robin, en het geld van het thuisfront. Echt super! Iets wat ons en hopelijk de kinderen ook altijd bij zal blijven.

Met dit dagje uit komt er ook bijna een einde aan ons lesgeven. De school gaat over een week al met vakantie. De meeste kinderen zullen naar huis dan wel naar opvang gaan, maar er blijven ook kinderen achter. Mooi, dan kunnen Lon en ik deze kids nog even lekker vertroetelen.
Het idee dat de school bijna dicht gaat, doet ons al laten janken en dan is het nog niet eens zover. Enfin, dit gaat goed komen.
Aankomende tijd, afsluiting school en we gaan ons eerste safari park bezoeken! Hier kijken we erg naar uit.
Voor wie het trouwens leuk vind, er is een postadres. Voor wie weet, een kerstkaartje misschien of gewoon zomaar? Geen hele pakketten, dat heeft geen zin.

Stichting Eotas Foundation
Tav Lonneke & Amy
PO BOX 2696
Dodoma
4868 Tanzania

Had ik al genoemd dat de tijd snel gaat? We genieten, volop en ook van het thuisfront, die lieve berichtjes sturen en met ons mee leven. Mochten we het niet altijd laten merken, we denken ook echt aan jullie hoor!
Lieve groetjes, dikke kussen en knuffels!!

P.S Er is een dus een vriend van de Daladala bus die helemaal verliefd is op Lon. Hij lijkt op een Makaki aapje en hij kriebelt haar hand voor dr als ze kriebel heeft en paradeert met haar rond alsof ze een getrouwd stel zijn, genieten!

P.P.S. We hebben Nutella geïntroduceerd op school tijdens het 10 uurtje bij de chai. Geweldig. Die gekke blanken ook, de één speelt in het nationaal dames elftal en die andere blijkt deels uit Indonesië te komen, vandaar dat bruine kleurtje.
Inplaats de droge witte bolletjes te dopen in de suiker met thee (ja, suiker met thee en niet thee met suiker) gingen ze deze nu besmeren met Nutella. Een openbaring voor het hele schoolteam. De stille lerarenkamer is sindsdien niet meer stil geweest. De Nutella was overigens na drie dagen al op!

P.P.P.S. We hebben twee echte Tanzaniaanse scholen bezocht. Een private school, waar de kinderen werkelijk waar gedrild zijn en een echte lokale school, waar de kinderen op ons afvlogen. Voor de leerkrachten onder ons, 30 kinderen in één lokaal, wat dacht je van 150? Overigens was de directrice van de private school niet te verlegen om een beetje ingepakt weliswaar te vragen of wij misschien muziekinstrumenten hadden en dat ze erg van muzieklessen hielden. Karibu sana (heel hartelijk welkom) ahum! We hebben dit maar als een compliment opgevat.
Die gekke Tanzanianen ook, denken na een kleine woordenwisseling al meteen met je te kunnen trouwen en naar Nederland te kunnen. En geef ze eens ongelijk.
Oke, zoveel meer te vertellen nog, maar dat gaat te lang worden, kijk vooral het filmpje! Lon heeft weer zo haar best gedaan en het is zo leuk.

Tot snel en spreeks!
Dikke kus!


THE LOMY PLANET - AFLEVERING 3

https://www.youtube.com/watch?v=6e_dxm_hFcE