"I'm N-O-T, not gonna marry that pastor!"

November is voorbij, Sinterklaas is weg, zelfs uit Tanzania! En kerst staat voor de deur! Nog 1,5 week.. Ik kan niet wachten!
Hier weer wat belevenissen:

(24-11-2014) Schaakbord.
Ik sta in m’n zwemkleren klaar om te kinderen zwemles te geven. Het is bloedheet, alle kinderen zijn onrustig en willen graag het water in. De laatste paar kinderen rennen de kleedkamer uit en ploffen neer voor m’n voeten. Ik leg uit wat de bedoeling is. Sommige kinderen luisteren aandachtig, andere zitten met hun gedachten al in het water.
Na m’n uitleg vraag ik of iedereen het begrepen heeft en of er nog vragen zijn.
Hudson steekt z’n hand op.
‘Hudson,’ zeg ik en ik wijs naar het Australische jongetje.
‘Miss,’ begint hij. ‘We hebben gister een schaakbord gekocht.’
Half zuchtend, maar toch ook met een glimlach vertel ik hem hoe onwijs leuk ik dat vind, maar dat we nu toch echt snel het zwembad in gaan.

(27-11-2014) Writing test.
Iedereen zit geconcentreerd te schrijven. De kinderen zijn bezig met een schrijftoets. Een fantasy verhaal met focus op punctuatie.
Ik kijk de klas rond. De een bijt op z’n potlood, de ander trekt een zuur gezicht en weer een ander veegt wat zweet van zijn voorhoofd. De dagen zijn lang en warm en dat kun je terug zien in het gedrag van de kids. Desondanks, werken ze keihard en schrijven ze keurig hun test.
Na een poosje steekt Hudson z’n hand omhoog.
‘Het is een toets Hudson, ik kan je niet te veel helpen,’ begin ik. ‘Is het heel belangrijk?’
Met grote ogen knikt hij zijn hoofd. Ik wenk ‘m naar m’n bureau.
Hij legt z’n toets op m’n bureau en kijkt me serieus aan.
‘Kijk, Miss. Ik heb twee uitroeptekens gebruikt. En als je een halve cirkel onder de punten zet, is het net een smiley.’

(01-12-2014) Sinterklaas.
De kinderen schrijven over verschillende festivals in andere landen. Ik heb besloten een grote
‘mind map’ met ze te maken en we starten met alles wat we weten over Sinterklaas.
Na wat voorbeelden op het blackboard (ja ja, geen digiboard hiero), gaan de kinderen zelf aan de slag.
Een aantal kinderen loopt vast op wat punten en ik besluit nog wat extra woorden/zinnen op het board te zetten. Ik stel de vraag wat ze me kunnen vertellen over het uiterlijk van Sinterklaas.
Hans steekt direct zijn hand op.
‘Hans,’ zeg ik en ik wijs naar hem.
‘He is old,’ antwoordt Hans.
Ik bevestig het door het op board te schrijven. Voor ik klaar ben roept Hans er achter aan: ‘Old and handsome, Miss.’
Ik begin te lachen, maar Hans zet grote ogen op. ‘I’m not joking, Miss! He is handsome! He is a handsome, old man!’ Hans maakt inderdaad geen grap en kijkt me bloedserieus aan.
Nawwal, achter Hans, steekt haar hand omhoog en zonder dat ik haar de beurt geef roept ze:
‘Yes, Miss! He is! Fat, old and handsome!’
‘Plus he wears a red cape, like superman!’ roept Hudson over Nawwal heen. Waar na Hans nog even toevoegd dat Sinterklaas op Dumbledor van Harry Potter lijkt.
Vervolgens, terwijl ik geheel de controle over Sinterklaas verlies, schrijft heel klas onder het kopje uiterlijk van Sinterklaas:
He is an old, fat, handsome man and he wears a red cape, like superman. He has a beard and looks like Dumbledor from Harry Potter.

Well done, class. Well done.

(07-12-2014) Kraamvisite.
Zondag. Half tien word ik m’n bed uitgebeld door Sarah met de vraag wat ik aan het doen ben.
Zuchtend vertel ik dat ik net wakker word en dat ik m’n uitslaaptijd erg waardeer.
‘Get your ass out of bed, we gotta go.’
Oja, vergeten. We zouden naar Jaz gaan. Jaz is onze kokkin op school, ik heb laatst over haar en haar zwangere buik geschreven. Zij en Sarah belde een onschuldige man om geld af te troffelen voor Jaz haar baby.
Anyway, vandaag zouden we op kraamvisite gaan.

De taxi stopt bij een wit huis met een zilver dak in de fucking middle of nowhere. Alleen maar stof, zand en droogte... En muziek. Ik stap uit en rol m’n ogen. Dit gaat weer eens ongemakkelijk worden, zegt m’n gevoel.
Judy, Jenny en Sarah lopen voor me uit en gaan via de achter ingang het huis binnen. Jaz verwelkomt ons warm. Ze stelt ons aan verschillende vrouwen voor en we worden om de beurt door hen geknuffeld. Hm.
We schuifelen een soort van naar binnen waar de gebeden aan de gang zijn. (Heb ik al vermeld dat Jaz moslim is? En het dus niet zomaar een kraamvisite is...)
We worden door de keuken naar de woonkamer gebracht, waar zo’n twintig jongetjes geknield aan het bidden zijn. Gevolgd door meer dan dertig meisjes achter hen. Allemaal gekleed in het zelfde tenue, eh pakje... outfit?
Jaz geeft ons een doek voor om ons hoofd en wij worden vriendelijk verzocht tussen de kids te gaan zitten. Je had m’n kop moeten zien.
Ik loop voor de andere meiden uit en realiseer me op het moment dat ik buk, dat ik m’n riem vergeten ben om te doen. Gegiechel van de meisjes achter mij en een irritante zucht van mijzelf. Ik trek m’n shirt zo ver mogelijk naar beneden en ga in een kleermaker zit zitten.
Dom. Als ik iets niet lang vol houd, is het de kleermaker zit...
Tussen het gezang, gedrum en alle gebeden door, probeer ik tussen alle kinderen een handige zithouding aan te nemen. Alleen al mijn gefrummel en bewegelijkheid wordt vooraan niet zo gewaardeerd.
Het enige wat ik denk is, vriendelijk lachen Lon, je kan dit.
M’n hoofddoek jeukt, ik zweet me kapot en heb rete honger. Ik kon namelijk niet ontbijten, omdat – ik haast had – en we hier zouden ‘ontbijten’.
Jaz neemt de microfoon over. Ja, in deze vijf bij vijf ruimte gebruiken ze ook nog eens een microfoon. Ze stelt ons voor, wij moeten staan – daar gaat m’n broek weer – en we geven iedereen een handje.
Een van de mannen drukt mijn hand tegen zijn lippen en vervolgens zijn eigen hand tegen mijn lippen. Oh pardon, ik had even niet door dat ik uw hand moest kussen.

M’n zweet en ik lopen naar buiten. De andere meiden komen achter me aan. We drinken een soda en wachten op ons ontbijt.
Nog voor het ontbijt komt Jaz naar buiten en introduceert haar zoon aan het publiek. Nog net geen Michael Jackson balkon scene, maar het had er veel van weg. Mensen klappen en fluiten en maken foto’s van Jaz en baby Bally.
Jaz heeft haar 40 dagen na de bevalling goed doorstaan en mag nu naar buiten en door het publiek weer gezien worden.
Ik heb weer even m’n ik-kijk-m’n-ogen-uit-momentje en probeer ondertussen te zien of dat ontbijt nou eens komt of niet.
M’n geduld wordt vijf minuten later beloond met geit en rijst. Jippie.

Na wat foto’s met baby Bally en moeder Jaz en m’n geit en rijst ontbijt, moeten we gaan – gelukkig. Jenny moet terug naar school om iets op te halen en dat vind ik helemaal niet erg.
Het was interessant om mee te maken, baby Bally is super schattig, de mensen waren allemaal erg aardig, maar ik voel me gewoon niet echt op m’n gemak.


(08-12-2014) N-o-t, not!
(Ik vind dit echt het beste verhaal so far)
Na de first break op school, komen er drie Tanzanianen ’t schoolplein op gelopen. Ze zien er erg belangrijk uit en een van hen draagt zo’n bord, met een wit dingetje, waaraan je kan herkennen dat iemand een pastoor is.
Ze komen op me aflopen, stellen zich voor – dus dat doe ik ook – en vragen vervolgens naar het schoolhoofd. Hij glimlacht naar me en vraagt of ik m’n naam nog eens kan herhalen. Ik antwoord, maar heb alleen maar oog voor twee grote wratten in zijn ooghoek. Hij herhaalt mijn naam en bedankt me. Meneer Wrat loopt naar the pricipals office en ik loop naar m’n klas.

Half drie. Ik sluit m’n klaslokaal en wil richting de uitgang lopen.
‘Lunnek! Lunnek!’ Dat moet Ester zijn denk ik.
‘Lunnek, er belde net een man die jou wil spreken. Hij is blijkbaar nu hier op school.’
Ik kijk haar vragend aan. ‘Een man die mij wil spreken en hij is hier? En hij gebruikte mijn voornaam?’
Ze knikt.
Ik loop wat rond, maar heb echt geen idee wie mij aan ’t zoeken is.
Tot dat... Meneer Wrat me tegemoet loopt. Een soort van terugdeinzend van zijn enthousiasme begroet ik hem.
Naast hem staat die mevrouw waarmee hij vanochtend was en beide glimlachen ze naar me.
‘We willen graag even met je praten.’
Het eerste wat in mijn hoofd schiet is: Shit! Immigratie!
We lopen naar een schaduw plekje. En meneer Wrat begint gelijk te vertellen.
‘We komen uit de buurt van Mwanza,’ start hij. Mwanza ligt zo’n 8 uur van Dodoma vandaan.
‘En we willen je graag voorstellen aan pastoor Jacob.’ Hij wuift naar de pastoor die ik vanochtend bij hen zag lopen. Jacob schudt me de hand en meneer Wrat begint weer te praten.
‘Jacob wil graag meer weten over Holland. Misschien kunnen jullie even praten.’
Yeah right.
Gelukkig geen immigratie.
Maar what the fuck is dit dan?
Ik kijk Jacob aan die ondertussen met iemand aan het bellen is. ‘Jacob, komt all the way van Mwanza naar Dodoma om te praten over Holland?’
‘Ja. Wat dacht je van lunch of dinner?’
‘Wat dacht je van niet?’
‘Lunnek. Or what’s your name again? Why are you so worried?’ Hij drukt zijn hand op mijn schouder en ik vind het alles behalve prettig.
‘I’m not worried, I’m just wondering...’
Ik probeer ondertussen een soort van balans te vinden, tussen vriendelijk blijven en van ze af te komen.
‘Heb je morgen tijd? Je weet dat God mensen via verschillende wegen met elkaar in contact brengt.’
En dat was het. Die zin had ik nodig.
‘You want me to marry him, don’t you?’
Meneer Wrat begint keihard te lachen, maar mevrouw knikt haar hoofd en knijpt in haar handen.
Ik ben zo ontzettend flabbergasted dat m’n gedachten echt alle kanten opschieten. Serieus. Na vier uur slaap, na lesgeven in de bloedhitte, na alles wat er op het moment op school gebeurt, komen deze mensen uit flipping Mwanza met een pastoor om hem aan mij uit te huwelijken.
Ik bedank hen vriendelijk en wil weglopen, maar zo gemakkelijk gaat dat blijkbaar niet.
‘Oke, oke. Denk er even over na! Misschien kunnen we morgen bij je langs komen. Biringi road, toch?’ Hij trekt zijn wenkbrauwen op en zijn wratten bewegen mee.
‘Oke, luister. Één, ik vind het geen fijn idee dat jullie weten waar ik woon. Twee, ik ga niet met pastoor Jacob trouwen.’ In m’n hoofd probeer ik nog steeds een goede balans te vinden, maar m’n lichaam wil gewoon weg bij dit bezoek.
‘Hij is een pastoor! En God brengt jullie samen!’
Ik druk m’n tanden op elkaar. ‘Dat is erg aardig van God, maar ik moet hem toch vriendelijk bedanken.’
‘You are worried!’
‘No, I am not! And I'm N-O-T, not gonna marry this pastoor!’ zeg ik tegen hem en ik moet m’n best doen m’n vriendelijke toon te houden.
‘Ik kreeg vanaf minuut één al het gevoel dat er meer aan de hand was dan een pastoor die wat wilde weten over Holland.’ Ik kijk hem aan en probeer niet te focussen op z’n wratten.
Jacob is weer aan het bellen, meneer Wrat kijkt me onbegrijpelijk aan en mevrouw hoopt nog steeds op een ander antwoord. Ik pak een pluk van m’n haar.
‘I might be blond, but I’m not stupid.’ zeg ik.
Ze beginnen – verbazingwekkend genoeg – allebei te lachen. Mooi. Goed moment om weg te lopen.
Monica en Christina (Tanzaniaanse collega’s) op een bankje beginnen te gieren van het lachen en Ester komt verontschuldigend naar buiten.
Ze vertellen me dat die lui, deze hele reis hebben gemaakt speciaal voor een blonde meid uit Dodoma.
Ik kan m’n oren niet geloven…

Ken je dat liedje?
Esmée Denters – Get me outta here
“Someone get me out of this place!”

Pff, minder dan twee weken. Nederland here I come!

VIDEO: 3 weken November. Village of Hope, Morogoro en schilderen op de dovenschool.

https://www.youtube.com/watch?v=poyftMjLcHc&feature=youtu.be