Iringa, virus, money bitches, mlevi and more...

(29/30/31-08-2014)
IRINGA
Vrijdag straight after school vertrek ik met Sam, Jenny en Sarah naar het mooie Iringa. Even een weekendje weg uit Dodoma.
Iringa ligt zo’n vier uur richting het zuiden. We rijden door de prachtige landschappen met bergen en rotsen. Het is een moment om weer even stil te zijn bij het feit dat ik nu gewoon in Tanzania werk en leef. Ongelooflijk. Het is hier zo mooi.
Met hits uit de jaren 90 zingen we hard mee en de tijd vliegt, voor we ’t weten rijden we voor ’t donker Iringa in.
Het Wilolezi Uphill hotel ligt op ons te wachten. En uphill is het! Het hotel ligt verdeeld over een mooie heuvel met idyllische trappetjes, paden en weggetjes die je overal naar toe leiden. Na een kijkje in de kamers en onze spullen gedumpt te hebben lopen we via alle trappetjes tussen de huisjes door naar beneden. We stappen in de auto en rijden richting Mama Iringa.
Mama Iringa is een Italiaans restaurant wat erg geliefd is onder de blanke bevolking. Het ligt iets buiten de stad en zodra we binnen lopen voelen we ons al helemaal thuis. Iets te hard roep ik: “Wauw! Alléén maar blanken!” Ik krijg een stoot van Sarah en twee Tanzanianen draaien zich om. Ik probeer vriendelijk en onschuldig te lachen, maar volgens mij vinden ze ’t niet zo grappig.

Op zaterdag verlaten we Wilolezi en bezoeken we Neema Craft. Neema Craft is een café-restaurant inclusief souveniersshop. Alle producten worden gemaakt door dove en/of invalide Tanzanianen. Om wat te bestellen moet je je menu opschrijven... Wat wij uiteraard niet doen. Een klein beetje verbaasd zijn ze wel wanneer deze blonde mzungu in de Tanzaniaanse gebarentaal onze lunch bestelt.

Na een heerlijke lunch en de shop beneden helemaal leeg gekocht te hebben – daar ging m’n oh zo grote budget salaris - vertrokken we naar de Kisolanza farm.
Kisolanza ligt zo’n 40 minuten rijden van Iringa-stad. Het is een groot Tanzaniaans boerderij terrein omringt met een groot hek tegen de wilde beesten.
De eerste minuten kijken we onze ogen uit. Wat een prachtige plek! We krijgen een mooie boerderij toegewezen door de Zwitserse eigenaresse.
Sarah en Jenny krijgen een pedicure, Sam gaat lezen en ik verken het gebied en maak wat foto’s. Een uur later ben ik terug bij ons ‘huisje’ en word ik meegenomen door een massage mevrouw. Ze neemt me mee naar een mooi rond hutje waar twee bedden staan. Een voor Sarah en een voor mij. Het ruikt naar een spa resort en het bed ligt goddelijk. Ze geeft me eerst een hoofdmassage en reinigt m’n gezicht.
Het is stil en rustig in de omgeving en het enige wat ik hoor zijn vogels die melodieën fluiten. En zo val ik in slaap.
Ik word wakker door een of andere vage spuit die ze op m’n gezicht richt. In m’n oor fluistert ze of ik nog oke ben. Happend naar adem vraag ik wat ze in godsnaam op m’n gezicht houdt. Een soort Turks Stoombad uit een apparaat om m’n gezicht tot rust te laten komen. Ironisch genoeg word ik alleen maar gestrest van dit apparaat en vraag ik of ze het iets van m’n gezicht af kan houden.
Zo gezegd zo gedaan en ik heb m’n ademhaling weer onder controle. Na m’n Turks Stoombad verhaal eindigt ze met een lekkere crème en daarna mag ik me omdraaien voor een full body massage.
In één woord: heerlijk!

’s Avonds eten we fantastisch Tanzaniaans eten in een soort grote hut wat van binnen iets weg heeft van een grot. Kaarslicht, lekkere wijnen en goed gezelschap. Top.
De volgende ochtend lopen Sam, Jenny en ik richting een dam en meertje waar we alle drie iets meer van hadden verwacht. Maar het is een leuke wandelroute en het weer is ideaal.
Kort daarna pakken we onze spullen en rijden we terug richting Dodoma. Een heerlijk weekendje weg...

(15-09-2014) Money, money, money, it’s so funny.
Sarah zit bij mij op de bank als Jaz, de kokkin van school, de compound binnenkomt.
Hoog zwanger ploft ze op een van m’n stoelen neer. Ze staart naar alle kleuren zonnebrillen in mijn kast vertelt welke zij wel overkopen. Of liever gewoon wil hebben aangezien ze ‘broke’ is en geen geld meer heeft voor de rest van de maand.
En dat is blijkbaar de reden dat ze Sarah kwam opzoeken. Niet dat Sarah veel geld heeft... Nee, nee, deze dames hebben een plan.
Ze vertelt me tussen neus en lippen door dat ze een paar weken voordat ze ontdekte dat ze zwanger was, is ze vreemd gegaan. Ze weet weliswaar zeker dat de baby van haar man is, maar ze kan de andere man goed gebruiken om geld los te trekken.
Deze arme stakker denkt dat de baby van hem is en wil dat Jaz haar mond houdt, anders komt zijn eigen huwelijk in gevaar. Sarah belt de desbetreffende man op – die ver weg in Dar woont – en vertelt hem dat Jaz zojuist is bevallen en geld nodig heeft. En veel geld, want ze moet het ziekenhuis en baby spullen betalen.
In haar beste Swahili legt Sarah uit wat er gaande is, zit Jaz met haar hand voor haar mond om haar lach in de houden en kijk ik vol verbazing naar deze act. Sarah balt haar vuist zo nu en dan en duwt haar arm naar beneden, als een teken van ‘geluk!’, en praat ondertussen verder. Jaz gebaart af en toe wat ze moet zeggen en als Sarah eindelijk ophangt geven ze elkaar een high five.
Sarah blij, Jaz blij en de man 300 000 tz shilling armer. Maar daar malen ze niet om.

(23-09-2014) Ziek.
Terwijl ik naar school loop voel ik me met de seconde zwakker en zieker worden. Eenmaal op school ben ik zweterig en koud tegelijk. Ik leg de spullen klaar voor vandaag in de hoop dat iemand mijn klas kan overnemen... Gelukkig kan dat.
Een half uur later ben ik weer thuis. Ik lig in bed of zit op het toilet. Wat een kut dag. Ik ontdek dat ik een maagvirus heb... De stomach bug die een aantal mensen en kinderen in m’n omgeving al gehad hebben, heeft zich nu ook in mijn buik gevestigd. Yukkk.
Ik slaap, probeer water te drinken – en dat ook binnen te houden – en wil wat films kijken, maar ik val telkens weer in slaap. Ellende.

(28-09-2014) Mlevi.
Na een dag bij het zwembad gehangen te hebben lopen Cody, Monica en ik richting de grote weg om een Daladala terug naar town te nemen.
M’n natte bikini schijnt door m’n hemdje en Cody is er heilig van overtuigd dat we daardoor sneller een lege Daladala zullen vinden. Helaas, de eerste Daladala die stopt, zit al bijna vol met dikke Tanzanianen. Monica, een Tanzaniaanse medewerkster bij ons op school, biedt vrijwillig aan om zich voorin tussen de chauffeur en twee anderen te proppen, zodat Cody en ik achterin twee lege plaatsen kunnen bezetten. Cody zit naast een vrouw met een fruitmand op haar schoot. Haar net geboren kind hangt half ingewikkeld in doeken rondom haar borst. Ik zit aan zijn linkerkant en heb het gangpad voor me. Links van mij zit een jonge man die, zodra hij gebeld wordt, z’n telefoon omdraait om te antwoorden.
Rozig en ver in gedachten zitten Cody en ik zo een paar minuten tegen elkaar aangeplakt in deze Daladala. Af en toe worden we heen en weer geschut als de Daladala de weg af stuitert opzoek naar nog meer passagiers.
Als we bijna de stad in rijden, schrik ik uit m’n gedachten als plots de man links schuin voor mij op m’n schoot valt. Zijn volle gewicht glijdt van z’n stoel boven op mij. Compleet slap en met z’n ogen half open bungelt de man half op z’n stoel, half op mij. Verschrikt kijk ik Cody aan en beide vragen we ons het zelfde af: is-ie dood?
Mijn linker buurman grijpt de man bij zijn schouder en geeft hem een flinke zet terug naar zijn stoel. De man knalt met z’n hoofd keihard tegen het raam. Er wordt hier en daar ‘Oh!’ en ‘Ah!’ geroepen. Verder lijkt niemand er echt om te malen wat er gaande is.
Het feit dat de man niet wakker werd of reageerde na de klap tegen het raam, baart Cody en mij zorgen. Zonder iets te zeggen kijken we elkaar aan en dan richten we onze blik weer naar de levenloze man, die nu hangt in de stoel. Zijn armen slap naar beneden en zijn knieën bungelen tegen elkaar. ‘We moeten checken of-ie nog leeft,’ zeg ik tegen Cody. ‘Toch?’ voeg ik er aarzelend aan toe. Cody kijkt om zich heen. Werkelijk niemand maakt zich zorgen om deze gebeurtenis, alleen wij.
Ik merk dat Cody niet echt weet wat-ie moet doen. En zo voel ik me ook. Toch waag ik de gok, schuif ik naar het puntje m’n zit plek en probeer ik te ontdekken of hij nog ademt. Ik word niet veel wijzer als ik alleen naar z’n ribben kijk en besluit m’n hand op z’n keel te leggen. Net op het moment dat ik hem aanraak, stuitert de Daladala weer van de weg, bounce ik naar achter en valt de man voor de tweede keer op m’n schoot. Ik vloek wat, pak de man beet en zet hem terug op de stoel.
Hier en daar beginnen mensen de gniffelen. Ik raak gefrustreerd van al die luie, irritante Tanzanianen en probeer ze te negeren. Als ik voor de tweede keer wil voelen of hij nog hartslag heeft, geeft mijn linker buurman hem weer een klap en op dat moment gaat z’n mond open en brabbelt hij wat.
Ik slaak een soort van zucht en Cody schudt zijn hoofd. ‘Fucking idiot,’ fluistert hij.
M’n buurman lacht en tikt me op de schouder. ‘Mlevi,’ zegt hij en hij wijst naar de man. Mlevi, wat dronkaard betekend, is nog zacht uitgedrukt vind ik. ‘Mlevi kabisa,’ zeg ik.
Iedereen schatert het uit. Kijk dat nou, die mzungu spreekt Swahili en noemt de man, die zojuist half dood op haar schoot lag, een gróte dronkaard. Blijkbaar erg grappig.
Ik trek m’n wenkbrauwen op en probeer er maar om te lachen... Idioten.

(29-09-2014) Maandag: check. Nog 3..
Nog 3 werkdagen, vrijdag sportdag en dan – tam tam tam – op naar Zanzibar, op naar LIANNE die daar naar toe vliegt deze week! Can’t wait! Twee heerlijke vakantie weken in het vooruitzicht.


VIDEO:
Lobo's Adventure - Episode 2
https://www.youtube.com/watch?v=w-9CGu_o7E0