"You forgot your underwear?"
Door: Lonneke
Blijf op de hoogte en volg Lonneke
14 Februari 2015 | Tanzania, Dodoma
’s Avonds laat in Dar. Met een bonkend hart in de rij van de douane. Mijn werkvergunning ligt uiteraard nog steeds ongestempeld in Dar en daardoor moeten ze me maar op m’n woord geloven.
Ik heb voor de zekerheid een email uitgeprint waarop staat dat het mijn werkvergunning ‘in process’ is. De vriendelijke man achter de balie neemt er helaas geen genoegen mee en stuurt me terug naar zijn supervisor.
Na veel gesmeek, veel half Swahili, half Engels handen en voeten werk, lukt het me niet om onbetaald (dat heet corrupt) door de douane te komen. Ze sturen me naar het wisselkantoor en ik moet hen vijftig dollar betalen. Ik gooi er nog een strijdkreet tegen aan:
‘I’ll cry, if you won’t let me get through custum! Please!’
Puppyogen?
Nope. Nada. Nothing.
Met vijftig dollar in m’n handen loop ik gefrustreerd terug naar de supervisor. Eerst neemt hij het aan, dan kijkt hij mij nog eens aan, frummelt het geld terug in m’n handen en zegt: ‘You can go.’
Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Oh, yes, okay, yes thanks!’
‘Just make sure you’ll pay in Dodoma.’
‘Sure. I will.’ Not.
Ik heb al honderdduizend keer een visa betaald omdat deze mensen hier hun werk niet doen. Later.
(27-01-2015) Kadootje.
Aankomst bij bestemming. Dodoma, ik heb je gemist!
Nieuwe föhn, koffie zakjes, stroopwafels, huis decoratie, nieuwe school kleren... alles haal ik uit m’n koffers.
‘Hodi, Lonneke!’ hoor ik buiten.
Het zijn twee collega’s. Laat ik ze Krank en Zinnig noemen. You never know wie dit allemaal leest.
Ik laat ze binnen. Zinnig heeft iets achter haar rug verstopt en Krank geeft me een welkoms knuffel.
‘Hier, we hebben een kadootje voor je.’ Zinnig haalt het pakketje achter haar rug vandaan.
‘A welcome back gift.’
Ik ben stomverbaasd. Dit voelt een beetje gek. Ik probeerde net als in een film te kijken; verdacht, verbaasd, maar toch met een soort van glimlach. Da’s lastig hoor, als je deze twee kent.
Ik pak het aan en maak het open.
Serieus?!
‘Oh, een bijbel?’
‘Laat Jezus binnen. Hij kan ook jouw ziel redden,’ zegt Krank.
Yo bedankt.
(07-02-2015) Little Billy.
De Madinda familie, bestaande uit een Nederlandse moeder, Tanzaniaanse vader en twee schatten van kinderen, gaan verhuizen naar Engeland.
Gister kregen we een mailtje dat ze spullen uit hun huis gaan verkopen. En gezien de bar weinig mogelijkheden om hier te shoppen, staan wij te springen om naar hun huis te gaan.
Vanochtend super enthousiast, op naar de Madinda’s. Er stond vanalles buiten. Fietsen, meubels, speelgoed, noem maar op!
Maar ik nam geen meubels over... heb geen boeken gekocht... geen cd’s of dvd’s meegenomen...
Nee, ik ben vandaag trotse moeder geworden van Little Billy. Een konijntje.
Little Billy is een paar weken oud, heeft één hangoor en één staand oor, is grijs met wit en megaaaa cute.
Enig hè.
Samen met Cody (vader van Pippin) en Sam en Jenny, (trotse ouders van Olaf, ‘and I like warm hugs’) zijn we in de stad wat gaas gaan kopen en hebben we onze eigen hokkies gebouwd.
Pippin, Olaf en Billy huppelen lekker rond in huis en hebben tijdens onze Insanity Work Out elke dag wat quality time met elkaar. We zijn een gelukkige compound familie.
(12-02-2015) Judy en de mug.
Na wat drankjes in het Dodoma Hotel, loop ik terug naar de compound.
Judy, m’n buurvrouw, zit buiten voor haar deur een sigaret te roken. Judy is Amerikaans, blond, bijna vijftig, hilarisch en werkt voor Carpenders Kids. Dat is een organisatie die uniforms voor kinderen en andere school spullen regelt voor scholen in arme dorpjes.
Ze heeft het zwaar vertelt ze. Elke dag tussen alle Tanzanianen, elke dag het zien van armoede en kortgeleden is haar vader overleden.
Ze zit met een wijntje in haar linker hand en de half opgerookte sigaret in haar rechter hand.
Dan wordt het wijntje op de grond gezet. Haar geheime wapen komt achter haar stoel vandaan.
Ik zweer je, als de muggen in Dodoma zijn uitgestorven, komt dat door Judy. De heldin.
Ze zwaait heen en weer met een elektronische vliegemepper – zo’n tennis racket, weet je wel.
De vonken en kadavers vliegen om ons heen en Judy lacht haar brullende lach als de badguy in films.
Ik ga na een wijntje gedeeld te hebben m’n deur naar binnen. Stop Little Billy in m’n zelf gemaakte hok (mam, ik ben zo handig geworden) en duik dan lekker in bed.
(13-02-2015)
’s Ochtends op school kom ik er achter dat ik mijn waterflesje vergeten ben. Typisch en dom.
Voordat de lessen beginnen vul ik een beker met water. Die vergeet ik uiteraard weer terug mee te nemen naar de staff room tijdens de lunch.
‘Nimesahawa chupi yangu,’ zeg ik in het Swahili tegen Rosina uit de keuken (Ik ben m’n flesje vergeten). Er van uit gaande dat ‘chupi’ fles betekent, pak ik weer een beker uit de kast en vul die met water.
Rosina gniffelt en Neema – een schoonmaakster – zet grote ogen op. Ze kijken elkaar aan en barsten dan in lachen uit. Ze komen niet meer bij.
‘Wat?’ vraag ik verbaasd.
‘You forgot your chupi?’ vraagt Neema met tranen in haar ogen.
‘Ja, m’n bottle. Voor water.’
Rosina begint nu nog harder te lachen.
‘You forgot your chupááá! Chupa means bottle. Chupi means underwear.’
Oh. Oops.
Chupa it is.
Dan hier nog een filmpje van de Dovenschool.
De Springplank gaat een sponsorloop houden en dit is het presentatie filmpje wat ik heb gemaakt:
https://www.youtube.com/watch?v=XZXzNBtL0o4
Thanks weer voor alle lieve berichtjes :)
ENJOY
x uit Dodoma
-
15 Februari 2015 - 11:20
Amy:
Dovenschool!
Heerlijk om te lezen dat je er weer helemaal bent... En dat Joris en Boris familie hebben gekregen.... Hahahahahah! -
15 Februari 2015 - 19:30
Mam:
Weer genoten van je verhaal Lon. Ben trots hoor hoe handig je bent geworden en zelf n konijnenhok hebt gemaakt. Ga straks je filmpje kijken. Mis je lieverd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley